انسانها همه میخواهند از دنیا به خوبی استفاده کنند اما این میسّر نمیشود جز با سبک و مدل زندگی مطابق با خواست خدا که خالق دنیاست و این سنت الهی است که برای رسیدن به هر خیری از وسیله ای که خدا برای طی طریق قرار داده مدد بجوییم.
یک سوالی که مطرح است این است که چرا ما که معتقدیم سبک زندگی اسلامی داریم، در ظاهر در بعضی جهات از ملل دیگر عقب هستیم؟
شاید بتوان گفت اصلی ترین علت این است که حکایت زندگی بعضی مسلمانان شده حکایت مثال کبک و کلاغ (از اینجا رانده از آنجا مانده)، زندگی های بسیاری از ما شده ترکیبی از سبک زندگی غربی و اسلامی؛ نماز و مسجد و خمس و زکات اسلامی هست اما درکنارش عروسی و بازار و اقتصاد اسلامی نیست و این باعث شده مسلمان بودنمان نگذارد بهره های سبک زندگی غربی را ببریم و تفکر غربی بودنمان نگذارد بهره زندگی اسلامی را ببریم. برای کسانی که اهل فهم هستند محرز شده است که سبک زندگی اسلامی مخالف آسایش نیست، اما آرامش را مهم تر از آسایش میداند که این تفکر دقیقا مخالف تفکر غربی است که آسایش اولویت اصلی و اول میباشد و همه رضایتمندی ها را در تامین اسباب مادی میدانند و باعث شده که کم کم به بحران عدم آرامش و معنویت برسند. باید پذیرفت که وقتی خالق دین و خالق دنیا یکی است پس با هیچ کدام از این دو بدون دیگری نمیتوانیم بهره کافی و درخور ببریم.
عده ای تا اسم سبک زندگی اسلامی می آید تصور میکنند با تکنولوژی و فناوری های روز دنیا باید خداحافظی کرد. جامعه ما دچار بحرانی شده است که عموم مردم حس میکنند که یا باید فقط به سبک غربی زندگی کرد که در آن صورت باید از اهل بیت(ع) دور شوند، یا چون اهل بیت را دوست دارند نمیتوانند محاسن سبک زندگی غربی را برای زندگی خود انتخاب کنند !!
در قدم اول باید سبک زندگی را تبیین کرد که صرفا یک قالب نیست؛ یک “قالب بهمراه محتوا” بهمراه هم را سبک زندگی میگویند (روح+جسم / ظاهر+باطن). باید در ابتدا لایه های نگاه خود (افکار و عقاید) را پیدا کنیم، سپس ارتباط اعتقادات با اشیاء و وسایل و اتفاقات زندگیمان و در مرحله سوم برنامه ها و رفتارهای ما متناسب با تمام افراد و اشیاء زندگی خود را بررسی کنیم. اینکه اهل بیت علیهم السلام فرموده اند فرزند زمان خود باشید به این معنی است که از پیشرفت های تکنولوژی و صنعتی و علمی زمان خودمان استفاده کنیم؛ بطور مثال اگر در زمان پیامبر برای مسافرت از مرکبی چون اسب استفاده میشد این وسیله در زمان ما ماشین و .. هست. اما در هیچ یک از روایات برای روح زندگی توصیه به استفاده از الگویی بجز خاندان عصمت و طهارت نشده است. الگو گیری از معصومین به این معنا نیست که تجهیزات زندگی ما شبیه آنها باشد بلکه این فکر و جهان بینی ماست که نسبت به عالم و موضوعات زندگی باید توحیدی و مطابق دستورات ائمه باشد، نگاه توحیدی یعنی شما اگر در هر سطحی از زندگی بودید باید محور همه چیز را خدا بدانید و این چالشی هست که دنیای غرب امروزه با آن مواجه هست و نگاه مادی به همه پدیده ها باعث ایجاد خلاء و سلب آرامش در این جوامع شده است.
زندگی به سبک دینی و بخصوص اسلامی یعنی در اقتصاد، سیاست، تحصیل، حکومت، بازار، شغل و … نگاه به خدا و قیامت باشد. سبک زندگی دینی یعنی مواظب باش خدا را در افکارت گم نکنی، در قالب امکانات امروزی زندگی کنیم اما محتوای زندگی ما بر اساس خدا و اعتقاد به قیامت جلو برود. موضع گیریها در زندگی اگر بر اساس محوریت خدا و قیامت باشد دیگر در امور خانوادگی و اجتماعی، در تعامل با دیگران در شغل در تحصیل و در تمام شئون زندگی فقط بر اساس محوریت “من” و دلبخواهی های شخصی و سلیقه ای و حزبی انتخاب نمی کنیم و خط کش زندگی ما خدا خواهد بود. باید از پیشرفت های جوامع غربی استفاده کنیم و تلاش کنیم از آنها هم پیشرفته تر باشیم اما روح زندگیمان خدایی باشد که با این تعریف کلی میتوان امام زمان را به روز ترین انسان در عصر خود بدانیم که میفرمایند “الگوی من رسول الله (ص) هست” و در عین حال با استفاده از همین ابزار و اشیاء امروزی قرار است بشریت را به اذن خداوند نجات دهند.
کلام آخر
به فرمایش امام خمینی: جوانهای ما از غرب یاد بگیرند اما غربی نشوند.
پاسخی بگذارید