عموم ناراحتی های افراد در زندگی به این علت است که مدت زیادی صرف این فکر میکنند که آینده چه خواهد شد، یا گذشته چه شده است …
خداوند سبحان میفرمایند ناراحتی آدمیزاد بخاطر حزن (گذشته) یا خوف (آینده) است.
با این دو دغدغه، اجحافی که در حق زمان حال میکنیم قابل جبران نیست چون نمیتوانیم در زمان حال حضور واقعی داشته باشم و به طبع نمیتوانیم مفهوم عمیق زندگی را بفهمیم.
زندگی ساده است، چرا اصرار داریم سختش کنیم؟
شاید بگویید با دغدغه و دردسرهای زندگی و کار این دوره از عصر و زمانی که هستیم اصلا نمیشود آسان زندگی کرد؛
خب درست ! فکر کنید شما ده ها فعالیت شغلی و اجتماعی و خانوادگی و مالی و غیره دارید… وقتی مشغول غذا خوردن هستید تمام افکار در ذهن شما و همراه شماست و شما را با خود به هر طرف میبرند و انگار تنها کاری که نمیکنید غذا خوردن است. زمانی که بتوانیم ذهن را از حالت چندکاره به یک کار سوق بدهیم موفق میشویم سادگی را به وجودمان دعوت کنیم.
« ذهنت را از صدای رنج های نابجا ساکت کن »
تا بحال به “سکوت ذهن” فکر کرده اید؟ سکوت در درونمان یکی از اصلی ترین مهارت هایی که اگر بتوانیم آنرا کسب کنیم آنوقت طعم احساس خوب و مثبت را میچشیم.
برای همه ما مواقعی پیش آمده که ناراحت بودیم و با تمام دلسوزیهای اطرافیان، اما هر حرفی از سوی دیگران نه تنها آراممان نکرده بلکه گاهی باعث عمیق تر شدن حس منفی درون ما شده است، یا در مواجهه با دوستمان زمانی که از مسئله ای خیلی ناراحت یا آشفته است گفتیم “نمیدانم چه بگویم که آرامت کنم”
درست است، هیچکس نمیتواند ذهن دیگری را ساکت کند و تنها خود شخص است که با پرورش قدرت ذهن در مواقع دشوار میتواند صداهای ملامت و سرزنش یا ندای یأسی که در درونش هیاهو میکنند را خاموش کند و قوی بماند.
یکی از راههای بدست آوردن این مهارت این است که چرخش دیدگاه داشته باشیم، یعنی بر خلاف روال همیشگی که دائما” فکر میکنیم دیگران درباره ما چه فکر میکنند، تمرکز کنیم روی اینکه ما درباره آنها چه فکری میکنیم و آیا قدر همراهی و کمک هایشان را میدانیم؟ وجود آنها چگونه در تمرین صبوری و رشد شخصیت به ما کمک کرده اند.
فلسفه وجودی انسان و اشرف المخلوقات بودنش این است که همیشه در حال انتخاب است، گذشتن از دوست داشتنی ها برایمان ایجاد رنج میکند اما باید یاد بگیریم خودمان به استقبال رنج های باارزش برویم.
صرف نظر از اینکه بعضی رنج های ما ناشی از مشکلاتی است که خودمان بوجود آوردیم اما یادتان باشد رنج و دردهای حتمی زندگی ودیعه های الهی هستند برای رشد ما و به فرمایش مولای متقیان علی علیه السلام: رنج و مصیبت بطور مساوی بین مردم تقسیم شده است نه به صورت عادلانه (تحف العقول – ۲۱۴)، از سمت خداوند همه خیر است و خوبی؛ این ما هستیم که باید یاد بگیریم چگونه از آن استفاده کنیم.
یک ورزشکار موفق هیچ گاه به وسوسه های تن پروری که از درونش می آید گوش نمیدهد و بلد است چگونه ذهنش را ازین امواج خاموش کند و با تمرین به سراغ وزنه های بزرگتر برود؛ پس کسی هم که عادت کند به صداهای مایوس کننده در ذهنش گوش نکند میتواند سختیها را برای خود وزنه ای برای پرورش روح کنند.
فراموش نکنید که طولانی ترین سفرها نیز با قدم های اولیه شروع میشوند پس از همین امروز شروع کنید و برای چند دقیقه هم شده خود را موظف کنید که صداهای اضافی ذهن تان را خاموش کنید تا برایتان تبدیل به عادت شود.
این است فلسفه این که بعضی آسوده زندگی میکنند و بعضی سخت.
کلام آخر:
کافیست علاقه برتر را بشناسیم، آنوقت گذشتن از علائق کوچک تر نه تنها رنج ندارد بلکه لذت بخش هم میشود.
پاسخی بگذارید